Το δώρο θέλει αντίδωρο...

Πριν κάποιον καιρό κάναμε μια κλήρωση, αν θυμάμαι καλά ήταν με την ευκαιρία της γιορτής της γυναίκας. Ολοκληρώθηκε η διαδικασία, κληρώθηκε ως τυχερό δαχτυλάκι εκείνο της Σοφίας Φ. κι επικοινωνήσαμε μαζί της προκειμένου να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες για το πως θα έφτανε στα χέρια της το δωράκι. Λάβαμε λοιπόν ένα μήνυμα στο οποίο, μεταξύ άλλων, διαβάσαμε:

η γιαγιά μου πάντα έλεγε

"το δώρο θέλει αντίδωρο κι εκείνο πάλι δώρο"!

Στείλαμε στη Σοφία το δεματάκι της και μετά από λίγες μέρες έρχεται η έκπληξη! Είχαμε κι εμείς φάκελο! Είχαμε κι εμείς δώρα!

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι, με υπέρμετρη και παραδειγματική αυτοσυγκράτηση (και λίγο ψαχούλεμα που δυστυχώς δεν απέφερε καρπούς) περίμενα τη "συνεργάτιδά" μου, τη Sof για να ανοίξουμε μαζί το φάκελο. 

Μέσα σε μια πολύ προσεγμένη συσκευασία, η οποία μπροστά ήταν έτσι...

και πίσω ήταν έτσι...(ΧΙΧΙΧΙ!)

βρήκαμε η κάθε μια το δικό της πανέμορφο δωράκι καθώς και μια συνταγή για φανουρόπιτα!

Προσοχή! Συνοδευόταν κι από extra tip για σίγουρη επιτυχία!

Τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός, σκέφτομαι... Μήπως είναι η ώρα να ολοκληρωθεί το θέλημα της παροιμίας; Πήραμε το αντίδωρο.

Μήπως να περάσουμε στο "...κι εκείνο πάλι δώρο";;